Historia kościoła

Zarys Historii Parafii i Kościoła pod wezwaniem Ś. Apostołów Szymona i Judy Tadeusza w Kołaczkowie

Kołaczkowo powstało na karczunku leśnym. Założył je Kołaczek i stąd zapewne pochodzi nazwa wsi – Kołaczkowo. Wieś Kołaczkowo po raz pierwszy w źródłach wzmiankowana jest w roku 1310.

Początki Parafii Kołaczkowo giną we mgle dziejów i nie jest pewne kiedy powstała. Prawdopodobnie pierwszy kościół wybudowali i uposażyli Łodzie w XIII wieku. Kościół był drewniany. Na środku kościoła wisiał na belce krzyż z ukrzyżowanym Jezusem Chrystusem. W kościele były trzy ołtarze. Ołtarz główny zdobił malowany na desce Obraz Najświętszej Maryi Panny Wniebowziętej. W jednym z ołtarzy bocznych był umieszczony obraz malowany świętej Anny, a w drugim obraz Matki Boskiej Częstochowskiej. Kościół ten pod wezwaniem Świętych Apostołów Szymona i Judy Tadeusza był konserwowany. Spłonął pod koniec XVII lub na początku XVIII wieku. W 1404 r. źródła mówią o proboszczu z Kołaczkowa Mikołaju, a w 1420 r. o proboszczu Wawrzyńcu. Jednak dopiero w 1510 r. Parafia Kołaczkowo wymieniona jest w Liber Beneficorum biskupa Jana Łaskiego.

W 1713 r. ówczesny właściciel Kołaczkowa, Władysław z Wrzącej Zajączek, pobudował na miejscu poprzedniej, spalonej świątyni nową, także drewnianą, której dokładny opis zachował się do dziś. W niedługim czasie po wybudowaniu, kościół drewniany ufundowany przez Władysława Zajączka, wymagał remontu. Remontem zajęli się Ignacy Suchorzewsi i jego żona, Marianna z Sokolnickich Suchorzewska. Pod koniec XVIII wieku proboszcz Kołaczkowa, ksiądz Walenty Otocki, był dziekanem pyzdrskim, a Parafa w Kołaczkowie należała do dekanatu pyzdrskiego, diecezji Poznańskiej.

Pierwotnie do Parafii w Kołaczkowie nie należała żadna inna wieś poz Kołaczkowem. Z czasem do Parafii kołaczkowskiej włączono Łagiewki. Wieś Borzykowo należała do Parafii w Pyzdrach,
ale po podpisaniu traktatu wersalskiego w 1815 r. Borzykowo znalazło się poz zaborem pruskim, a Pyzdry pod zaborem rosyjskim. Parafianie z Borzykowa musieliby każdorazowo przekraczać granicę, aby uczestniczyć we mszy świętej w Pyzdrach. Wiązałoby się to z dużymi niedogodnościami dla wiernych i dlatego w 1825 r. włączono wieś Borzykowo do Parafii w Kołaczkowie. W 1924r. włączono część Żydowa do parafii kołaczkowskiej.

Z czasem drewniany kościół wybudowany w 1713r. stał się za mały na zwiększającą się liczbę wiernych i dlatego ówczesny dziedzic Kołaczkowa i zarazem patron Kościoła p. Józef Stablewski,  postanowił wybudować nowy kościół, tym razem już murowany, który służy wiernym po dzień dzisiejszy. Pozostałością po kościelez 1713r. są dwa zabytkowe ołtarze boczne. Jeden z nich po stronie ewangelii poświęcony jest Najświętszej Maryi Pannie, a drugi po stronie epistoły św. Annie. Kościół zaczął budować w 1830r. budowniczy Jursza z Polski, prawdopodobnie w oparciu o projekt Piotra Aignera. Jednak w 1836r. Józef Stablewski zmarł i budowa kościoła stanęła w miejscu.

W 1850r. nieukończony kościół został pobenedyktowany w uroczystość Matki Boskiej Pocieszenia przez ówczesnego dziekana Twardowskiego. Budowę kościoła ukończono w 1852r. z inicjatywy Gustawa hrabiego Dąbskiego, bratanka żony zmarłego w 1836r. Józefa Stablewskiego, który w tamtych latach był dziedzicem majątku Kołaczkowo. Kościół ten stanowi przykład architektury klasycystycznej. W okresie od 25 sierpnia do 24 września 1852r. panowała na terenie Parafii kołaczkowskiej epidemia cholery. Zmarło w tym czasie 57 osób.

Dnia 16 marca 1871r. Konsystorz Generalny z Poznania powiadomił księdza Perużyńskiego, że Ojciec Święty Pius IX udzielił Kościołowi w Kołaczkowie odpustu zupełnego na wieczne czasy, przywiązanego do uroczystości:
– Szymona i Judy apostołów
– Pocieszenia Najświętszej Maryi Panny, w tydzień po świętym Augustynie.

Dnia 9 grudnia 1912r. ustawiono nowe organy w Kościele, które wykonał p. Józef Bach z Reichthalu, gdyż stare nie nadawały się już do remontu. Zostały pozytywnie przyjęte przez królewskiego budowniczego z Wrześni i profesora Henninga z Poznania.

W latach 1914-1918 trwała I wojna światowa. W dniu 30 sierpnia 1917r. Niemcy zarekwirowali z kościoła w Kołaczkowie dzwon i piszczałki frontowe z organów, które po zakończeniu działań
wojennych do kościoła nie powróciły. Po zakończeniu I wojny światowej, majątek dworski w Kołaczkowie przejął Urząd Osadniczy w Poznaniu i stał się automatycznie patronem Kościoła.

Dnia 22 stycznia 1920r. Urząd Osadniczy w Poznaniu podpisał umowę wstępną z pisarzem Władysławem Reymontem, która dała mu możliwość ubiegania się o prawo do zakupu majątku ziemskiego Kołaczkowo. Do podpisania umowy kupna-sprzedaży doszło 14 października 1920r. i pisarz zamieszkał w Kołaczkowie. W 1922r. Reymontowi zalecono wyjazd na Rivierę, celem podreperowania zdrowia. Z braku środków finansowych pisarz był zmuszony wydzierżawić majątek Kołaczkowo Edwardowi Brzeskiemu. W 1924r. Wł. t. Reymont otrzymał nagrodę Nobla za powieść „Chłopi”. Po śmierci pisarza w 1925r. wdowa po nim p. Aurelia Reymontowa, sprzedała majątek ziemski w Kołaczkowie około roku 1930 p. Antoniemu Juraszowi, słynnemu chirurgowi z Poznania, profesorowi Uniwersytetu Poznańskiego, który zarządzał nim do 1939r. do czasu, kiedy to Niemcy napadli na Polskę. W latach 1935-1939 w dworku Kołaczkowskim przebywał słynny malarz Aleksander Augustynowicz, uczeń Jana Matejki i zarazem teść Antoniego Jurasza.

W latach 1939-1945 trwała II wojna światowa. W kościele nie odprawiano mszy świętych, gdyż kościół zamieniono na magazyn. Kościół odnowiono w latach 1945-1948. 

W 1955r. doprowadzono do wsi Kołaczkowo energię elektryczną, a 20 października tegoż roku zabłysło światło w kościele i na plebanii.

W sierpniu 1967r. przywieziono do Kołaczkowa i zainstalowano w dzwonnicy trzy dzwony, które odlewano we Wrocławiu:
– dzwon o wadze 345kg z wizerunkiem Matki Bożej,
– dzwon o wadze 190kg z wizerunkiem św. Tadeusza i św. Szymona,
– dzwon o wadze 98kg z wizerunkiem św. Antoniego.

Dnia 25 sierpnia 1971r. we wnęki ściany frontowej kościoła wstawiono dwie rzeźby z piaskowca, przedstawiające patronów Kościoła św. Apostołów Szymona i Judy Tadeusza.

Dnia 13 września 1990r. kardynał Józef Glemp – Prymas Polski dokonał poświęcenia kaplicy przedpogrzebowej znajdującej się na terenie przykościelnym.

Od 1995r. przystąpiono na szeroką skalę do dużych inwestycji związanych z remontem wewnątrz i na zewnątrz kościoła.

Pod konie maja 1995r. przystąpiono do wymiany pokrycia dachowego na budynku kościoła. Poprzednia blacha cynkowa pokrywająca dach kościoła wytrzymała 150 lat, gdyż miała wygrawerowaną datę 10.08.1854r.

W sierpniu 1995r. rozpoczęto prace ziemne przy kościele mające na celu osuszenie ścian budynku, a w 1996r. utwardzono teren wokół kościoła i położono kostkę brukową, co spowodowało zbieranie wód opadowych, a tym samym osuszenie terenu przykościelnego i murów kościoła.

W miesiącu kwietniu 1998r. skuto tynki wewnątrz kościoła do wysokości 2 metrów z powodu dużego zawilgocenia i położono nowe tynki renowacyjne.

Od czerwca do grudnia 1999r. trwały prace malarskie, wewnątrz kościoła. Po zakończeniu prac malarskich, wnętrze kościoła bardzo zyskało na swoim wyglądzie.

Od lipca 2001r. z przerwami do września 2003r. położono tynki renowacyjne na zewnątrz ścian świątyni. Kiedy tynki wyschły, zewnętrzne ściany kościoła zostały w całości pomalowane, zgodnie z ustaloną kolorystyką przez Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków.

W latach 2004-2006r. dokonano w świątyni renowacji dwóch bocznych ołtarzy pod wezwaniem św. Piotra i Pawła i św. Anny.